تمام مریخ نوردها، فضاپیماها و مدارگردهایی که تا کنون به اقصی نقاط منظومه شمسی فرستاده شده اند در واقع مدلهای مختلفی از همین ربات ها هستند که در طول زمان پیشرفته و کامل شده اند.  این موجودات مصنوعی به مناطقی قدم گذاشته اند که به نظر نمی رسد با توجه به فناوری های که در اختیار انسان امروز قرار دارد موجود زنده ای بتواند به آنجا برسد. فضاپیماهای وویجر که در مرزهای منظمومه شمسی به سر می برند نمونه ای بی نظیر از این ربات ها هستند. برای این که عظمت این فاصله را درک کنید خوب است بدانید که فاصله متوسط پلوتو ( یکی از دورترین اجرام منظومه شمسی) تا خورشید در حدود 39 برابر فاصله زمین تا خورشید است. 

اما قدم بعدی برای استفاده از این ربات ها چیست؟ در نقشه هایی که دانشمندان برای آینده ماموریت هایی فضایی متصور می شوند قرار است انسان ها و ربات ها در کنار یکدیگر به انجام ماموریت بپردازند به طوری که نبود هر یک از آن ها، انجام پروژه را غیر ممکن می سازد. در همین راستا ربات های انسان نمایی طراحی شده و می شوند که بتواند با انجام وظایف مختلف به کمک انسان بیایند. مانند رباتی به نام ربونات2 که اکنون در ایستگاه فضایی بین المللی حضور دارد.

نیم‌تنه بالایی ربونات 2 (یا R2)  همان طور که در تصویر مشاهده می کنید شبیه انسان است و بازوهای آن کاملا مشابه دست بشر شبیه سازی شده است. ربونات 2 دارای قابلیت کنترل از راه دور است و قرار است ساکنان ایستگاه فضایی بین المللی را در ماموریت‌هایی نظیر راهپیمایی‌های فضایی برای انجام تعمیرات ایستگاه کمک کند. پیش بینی می شود نسل های بعدی این ربات برای کاوش ماه و مریخ مورد استفاده قرار گیرند.

 اگر ربات ها تا این حد می توانند ما را در تامین نیازهای پروژه های فضایی یاری کنند آیا اکتشافات فضایی را باید همچنان انسان ها انجام دهند و یا باید به آن ها سپرده شود؟  هر دو پاسخ احتمالی طرفداران خاص خود را دارد و مدت زمان زیادیست که این دو گروه بر سر انتخاب گزینه بهتر با هم اختلاف نظر دارند. ماموریت های رباتیک هزینه کمتری دارند و به علاوه جان انسان را نیز به خطر نمی اندازند. اما از نگاه دیگر بعضی کارها هستند که تنها انسان می تواند به سرعت و با دقت بالا آن ها را انجام دهد.

برای مثال مریخ نوردها را که وظیفه هیجان انگیز کاوش سطح مریخ را به عهده دارند در نظر بگیرید. سفر رفت و برگشت به مریخ در حدود 500 روز تخمین زده می شود اگر این سفر یک ماموریت سرنشین دار باشد باید برنامه ای برای 500 روز چند فضانورد تنظیم شود که شامل مواردی همچون تغذیه، شست و شو، سرگرمی، تهویه و ... باشد. این در حالیست که یک ربات بدون نیاز به هیچ یک از موارد بالا به راحتی می تواند به مریخ قدم بگذارد و این موضوع تا حد بسیار زیادی هزینه و طراحی ماموریت را آسان می کند. البته از طرف دیگر بسیاری از تجهیزات پیچیده ای که بر روی مریخ نوردها نصب شده اند تنها به منظور حمع آوری مقدار بسیار اندکی از مواد سطحی سیاره در مدت زمانی به نسبت طولانی است و این در حالیست که انسان به راحتی می تواند در مدت زمان کمتر حجم بسیار بیشتری از مواد را به طور هوشمندانه جمع آوری کند. 

به نظر می رسد بهترین ایده برای انتخاب یکی از دو پاسخ سوال بالا، همکاری انسان با ربات باشد. نباید فراموش کرد که هر کدام از این دو، نقاط ضعف و قوتی دارند که در کنار یکدیگر می توانند مکمل خوبی برای هم باشند. انسان ها برای اکتشافات محلی گزینه مناسبی هستند در حالی که ماموریت های خطرناک با درصد ریسک بالا برای ربات ها مناسب تر هستند.  

اصلا دور از انتظار نیست که روزی یک ربات انسان نما پرچم کشوری را بر سطح سیاره ای به اهتزاز درآورد و رقابت فضایی نوینی را آغاز کند. رقابتی که شاید سرانجام آن مانند همان فیلم هایی باشد که ربات ها لیزر قرمز رنگ به دست دارند!!